ทำไมเซลล์ที่หิวโหยจึงยืดอายุ

ผลลัพธ์ที่ได้จากการศึกษาที่ดำเนินการโดยนักวิทยาศาสตร์การวิจัยโปรตีนในโบชุมและดอร์ทมุนด์ภายใต้การอุปถัมภ์ของผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. คลีเมนส์ สตีกบอร์น (สถาบันวิจัยสรีรวิทยาที่ RUB) ได้ให้ข้อมูลเชิงลึกเบื้องต้นเกี่ยวกับปรากฏการณ์นี้ นักวิทยาศาสตร์ระบุหน้าที่เริ่มต้นของเซอร์ทูอินของมนุษย์สองตัว Sirt3 และ Sirt5 ที่อาศัยอยู่ในไมโตคอนเดรีย อดอยาก ซึ่งเป็นแหล่งพลังงานที่ส่ง "สถานีไฟฟ้าเซลลูลาร์" อิทธิพลต่อโปรแกรมทำลายตนเองระดับเซลล์ ไมโทคอนเดรียภายในเซลล์มีหน้าที่จัดหาพลังงานโดยใช้โมเลกุลของอาหาร ข้อเท็จจริงนี้ชี้ให้เห็นว่าเนื้อเซอร์ทูอินที่ไซต์นี้ควรมีส่วนเกี่ยวข้องกับผลที่ยืดเยื้อจากการขาดสารอาหาร อย่างไรก็ตาม นักวิทยาศาสตร์ได้ค้นพบว่า Sirt5 ไม่เพียงแต่อยู่ภายในไมโทคอนเดรียเท่านั้น แต่ยังอยู่ในช่องว่างระหว่างเยื่อหุ้มเซลล์ภายนอกและภายในของไมโทคอนเดรียด้วย ที่ไซต์นี้ Sirt5 สามารถดัดแปลงโปรตีนไซโตโครมซี ซึ่งมีบทบาทสำคัญทั้งในด้านการสร้างพลังงานและโปรแกรมการทำลายตัวเองของเซลล์ เช่น อะพอพโทซิส ปฏิกิริยาต่อความเครียดระดับเซลล์อย่างรุนแรง ดร. Steegborn กล่าวว่า "การทำงานผิดปกติของ apoptosis อาจเป็นคำอธิบายถึงบทบาทของ Sirt 5 ในมะเร็งบางรูปแบบ การใช้แหล่งพลังงานทางเลือก อย่างไรก็ตาม นักวิทยาศาสตร์สามารถระบุฟังก์ชันที่กำหนดไว้อย่างแม่นยำสำหรับ Sirt3 ได้ พวกเขาสามารถแสดงให้เห็นว่าเอ็นไซม์เมตาบอลิซึมส่วนกลางสองตัวมีการเปลี่ยนแปลงและถูกกระตุ้น การเปิดใช้งานนี้ช่วยให้เซลล์สามารถใช้ประโยชน์จากแหล่งพลังงานอื่นและใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Sirt3 เปิดใช้งานรูปแบบพิเศษของเอนไซม์เหล่านี้ซึ่งสร้าง NADPH พร้อมกัน ซึ่งจำเป็นสำหรับการฟื้นฟูระบบต่อต้านความเครียดระดับเซลล์ สิ่งนี้อธิบายว่ากิจกรรม Sirt3 ที่เพิ่มขึ้นระหว่างการอดอาหารสามารถช่วยให้อายุยืนขึ้นได้อย่างไร เป้าหมายระยะยาว: การสูงวัยอย่างมีสุขภาพดี กลุ่มวิจัยที่หลากหลายสามารถแสดงให้เห็นว่ากิจกรรมของเซอร์ทูอินที่เพิ่มขึ้นสามารถเพิ่มอายุขัยของสิ่งมีชีวิตจำลองได้ อย่างไรก็ตาม สถานการณ์นี้มีความซับซ้อนมากขึ้นในมนุษย์ เนื่องจากเซอร์ทูอินที่แตกต่างกันตั้งอยู่ในตำแหน่งต่างๆ ของเซลล์ และทั้งหมดมีหน้าที่เฉพาะ งานวิจัยปัจจุบันที่ดำเนินการโดยนักวิทยาศาสตร์ในโบคุมและดอร์ทมุนด์ เป็นก้าวแรกสู่ความเข้าใจในกระบวนการเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม ความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับหน้าที่เฉพาะนั้นเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องมีเพื่อให้สามารถใช้เซอร์ทูอินที่ถูกต้องเป็นโมเลกุลเป้าหมายสำหรับผลการรักษาที่ต้องการ ดร.สตีกบอร์นสันนิษฐานว่าสิ่งนี้อาจไม่นำไปสู่ยาอายุวัฒนะ อย่างไรก็ตาม นักวิทยาศาสตร์หวังว่าจะสามารถระบุสารที่ช่วยรักษาโรคที่เกี่ยวข้องกับอายุได้ สิ่งนี้จะช่วยให้ "การสูงวัยอย่างมีสุขภาพดี"