คลื่นพายุ

พื้นที่ชายฝั่งของรัฐลุยเซียนา (ทางตอนใต้ของสหรัฐอเมริกา) บางส่วนกำลังสูญเสียที่ดินอย่างรวดเร็วเนื่องจากผลกระทบของระดับน้ำทะเลที่สูงขึ้นและการทรุดตัวของแผ่นดิน ในสามเหลี่ยมปากแม่น้ำมิสซิสซิปปี ซึ่งอัตราการสูญเสียที่ดินมีความรุนแรงเป็นพิเศษ การทรุดตัวของพื้นผิวดินสะท้อนถึงกระบวนการทางธรรมชาติ เช่น การบดอัดตะกอนและการบรรทุกของเปลือกโลก แต่สิ่งนี้เลวร้ายลงเนื่องจากการถอนของไหล (น้ำ น้ำมัน ก๊าซธรรมชาติ) ของมนุษย์ ในการศึกษาธรณีวิทยา Makan Karegar และเพื่อนร่วมงานใช้ข้อมูล Global Positioning System (GPS) ที่แม่นยำเพื่อวัดอัตราการทรุดตัวของสามเหลี่ยมปากแม่น้ำมิสซิสซิปปี พวกเขายังใช้บันทึกมาตรวัดน้ำขึ้นน้ำลงเพื่อทำความเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างการทรุดตัวและการเพิ่มขึ้นของระดับน้ำทะเลในรัฐลุยเซียนาตอนใต้ ผู้เขียนแสดงให้เห็นว่าในขณะที่เดลต้าส่วนใหญ่ค่อนข้างคงที่ คลื่นพายุ แต่บางส่วนของเดลต้าอาจไม่สามารถทำงานได้ในระยะยาว ส่วนทางตอนใต้ของสามเหลี่ยมปากแม่น้ำยังคงมีอัตราการทรุดตัวสูง (5 ถึง 6 มม. ต่อปี) อัตราการเพิ่มขึ้นของระดับน้ำทะเลสัมพัทธ์ในปัจจุบัน (ผลรวมของการทรุดตัวของแผ่นดินและการเพิ่มขึ้นของระดับน้ำทะเล) ตามส่วนต่างๆ ของสามเหลี่ยมปากแม่น้ำชายฝั่งคือเกือบ 8 ถึง 9 มิลลิเมตรต่อปี เมื่อพิจารณาจากระดับน้ำทะเลที่คงที่และการทับถมของตะกอน ดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำจะมีแนวโน้มเข้าสู่สภาวะสมดุล ซึ่งการทรุดตัวจะสมดุลมากขึ้นหรือน้อยลงจากการทับถมของตะกอน อย่างไรก็ตาม ในระบบแม่น้ำมิสซิสซิปปี้ เขื่อนหลายชุดบนแควต้นน้ำหลายสายได้ลดปริมาณตะกอนลงสู่ดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำ ในขณะที่เขื่อนกั้นน้ำทางตอนล่างของแม่น้ำได้สร้างช่องทางการไหลเทียม ทำให้ตะกอนต้องทับถมอยู่เหนือดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำในส่วนลึก อ่าวเม็กซิโก. ข้อมูลที่นำเสนอโดย Karegar และเพื่อนร่วมงานมีความหมายต่อการบุกเบิกที่ดินและการฟื้นฟูพื้นที่ชุ่มน้ำในภูมิภาค ความพยายามในการบรรเทาผลกระทบอาจรวมถึงการผันแม่น้ำเพื่อส่งเสริมให้เกิดตะกอนซ้ำ และการสูบทรายนอกชายฝั่งเพื่อฟื้นฟูเกาะสันดอน